De aarde, zo is mij eens verteld, bestond ooit uit soep. Oersoep. Ik vond dat zelf wel een vrij briljante oplossing voor het voedselprobleem, maar er bestond toen nog helemaal geen homo sapiens met een voedselprobleem. Sterker, die soep was meer een soort van rijstebrij met eencelligen, en die eencelligen hadden feest. Een romeins bacchanaal avant la lettre, zeg maar. En voor een goed feestje heb je energie nodig, en die was er in overvloed. Suikermoleculen hier, vulcanische warmte daar, en natuurlijk de zon. Zo had iedere eencellige wel zijn specialiteit. De één lag lekker uit te buiken op een suikermolecuul, een ander lag lekker te bakken in de zon. Voor ieder wat wils.
Al die specialistische eencelligen komen overigens van één oervorm. Laten we voor het gemak nog een miljard jaar verder terug in de tijd kijken en je ziet een ééncellige die uiteraard behoefte heeft aan energie, maar nog geen keuze heeft gemaakt. En dan dobber je een beetje doelloos rond in zo’n aardse snertkom van rijstebrij, en dan drijf je een beetje richting de oppervlakte en kom je ineens op de overgang tussen soep en zon. Er is dus een moment gekomen dat de ene helft van de cel lekker lag te bakken in de zon terwijl de andere helft toch echt even een suikermolecuul te grazen wilde nemen. En dan krijg je ruzie.
Dus die cellen hebben bedacht om zich op te splitsen. De ene helft ging voor suiker, en de andere helft werd zonaanbidder. Dat was natuurlijk een cruciaal moment in de evolutie, want wat mogen we een paar miljard jaar later verwelkomen? Juist Rayban zonnebrillen en een aan obesitas lijdende klant, allemaal mogelijk gemaakt door een combinatie van gespecialiseerde cellen. Waarmee maar weer eens is bewezen trouwens, dat alles wat je doet, elke keuze die je maakt, op de één of andere mysterieuze wijze voortkomt uit een ver verleden en nog ver zal doorklinken tot in de oneindige toekomst.
Je mag me alvast bedanken voor als je baas volgende keer vraagt waarom je je werk weer eens verprutst. Het zit gewoon in je DNA. Diepe-Natuurlijke-Aversie voor alles wat op werk lijkt. Zon en een mierzoet ijsje, dat heb je nodig. Maar zelfs voor de zon heb je tegenwoordig flink geld nodig, en voor een mierzoet ijsje al helemaal. Dus ga je maar weer schoorvoetend aan het werk. Tot slaaf gemaakt door je eigen DNA. Ondertussen maak je je ernstige zorgen over al die berichten dat AI, kunstmatige intelligentie, je werk binnen afzienbare tijd zal overnemen. AI reist, met behulp van de mens, per evolutionaire sneltrein richting een oppermachtige, alles overspannende toekomst, en als we de door gebakken lucht draaiende gehouden wieken van de immer aanwezige geruchtenmolen mogen geloven, dan zal de mens, die AI het levenslicht heeft gegeven, daaraan zelf ten onder gaan. Als ik god was zou ik me nog eens goed achter de oren krabben.
Het heeft de almachtige toch zo’n 5 miljard jaar gekost om tot een communicerend schepsel te komen, maar ziedaar: als je tegenwoordig contact wilt leggen met een medemens van vlees en bloed om bijvoorbeeld je frustratie over geleverde diensten te delen, dan heb je onherroepelijk contact met een computer met een stamboom van nauwelijks een eeuw, die, ongeacht je aanhoudende fulminaties en tirade, immer vriendelijk blijft verwijzen naar internetlinkjes met extra informatie. Maar internet heeft geen extra informatie. De waarde van informatie is namelijk omgekeerd evenredig met de hoeveelheid informatie, dus internet heeft haar beste tijd wel gehad.
In die zin was ik dus best blij met de eenvoudige respons van de PDOK api, want bij informatie geldt: minder is meer. Hoe eerder je de informatie tot je hebt genomen, hoe sneller je weer aan je ijsje zit. Maar ja, die PDOK response kwam natuurlijk ook gewoon van een computer, alleen zat er (vooralsnog) geen AI achter. Of misschien ook wel. Als programmeurs namelijk ergens goed in zijn dan is het wel de gebruiker te voorzien van totaal onbegrijpelijke foutberichten, en AI aapt alleen maar na. Aapt, ja, met dubbel a, voor het geval je te snel leest en uit pure gewoonte een dubbel p ziet. Ook zo’n volslagen uit z’n verband gerukt werkwoord. Die met dubbel p, niet die met dubbel a.
Die met dubbel a is gewoon evolutionair congruent. En dat ik dus zelf de aanstichter was van de twijfelachtige respons van de PDOK server, is dat eigenlijk ook. Samenvattend was het uiteindelijk de in mijn eerste bericht genoemde optie 2. De constructie van de boodschap was niet compleet, want in de vorige versie hoefde er geen content-type meegegeven te worden. Nu moet dat wel, en dan blijkt het allemaal gewoon te werken. De respons had daar overigens wel iets duidelijker over kunnen zijn, maar goed, ik wil het programmeursgilde hun jarenlange traditie van twijfelachtige foutberichten ook niet ontzeggen.
Toch weer een stapje voorwaarts, als een zoet ijsje in de verzengende hitte van het coderen. En ik hoor je denken: “dat is wel een erg lang excuus om te verhullen dat je gewoon een oelewapper bent”. En je hebt gelijk. Het is te hopen dat AI snel mijn werk overneemt.